Wie ben ik

Astrid Schelen- de Vries

Voor mijn werkende leven heb ik journalistiek gestudeerd. Van nature heb ik een enorme nieuwsgierigheid én een liefde voor communicatie. Na de studie succesvol te hebben afgerond kon ik helaas geen werk vinden als journalist en ben ik terecht gekomen in de arbeidsbemiddeling. Al gauw bleek dat ik leidinggevende kwaliteiten had en zo rolde ik in de functie van manager. Dit heb ik in diverse sectoren gedaan: bedrijfsleven, zorg, kinderopvang, jeugdzorg en overheid. Waarbij ik altijd zoekende was naar een stuk zingeving in mijn werk, maar tot de conclusie kwam dat hetgeen wat ik zocht niet te vatten was in de functie die ik uitoefende of de sector waar ik werkte. En zo ging ik niet buiten mijzelf zoeken naar het antwoord op wat ik zou willen doen, maar juist naar binnen, naar mijn persoonlijke ontwikkeling en op wat ik als mens kan betekenen.

Als kind wist ik al: na de dood houdt het niet op. Hoe ik dat idee had opgevat weet ik niet, het was een sterke overtuiging. Ik kan me nog vele gesprekken herinneren die ik als klein meisje had met onzichtbare aanwezigen. Later deed ik dat af als fantasie, als onzichtbare vriendjes net zoals andere kinderen die wel hadden. In mijn tienerjaren had ik een enorme fascinatie voor geesten. Ik las erover, keek films – meestal waren dat de enge horror films die niets te maken hebben met hoe het is- en verdiepte me in studies als parapsychologie om dat later te gaan volgen. Naast die fascinatie was er ook angst. Als ik alleen was voelde ik me nooit alleen. Ik voelde aanwezigheid en dat beangstigde me. Om die angst tegen te gaan stopte ik de zogenaamde deur dicht en deed ik net alsof het er niet was. Succesvol dicht, want alles verdween op de achtergrond. Tot de zomer van 2015. 

Ik sliep met mijn gezin in een oud huis in Bretagne. En ik voelde weer volop aanwezigheid. Zo sterk dat ik niet kon slapen. Zo sterk dat ik zag dat mijn toen 2 jarige zoon met een onzichtbaar iemand zat te praten. En ik wist: daar is iemand. En ik voelde deze aanwezigheid continu. En vanaf die vakantie stond ik weer “aan”. En ook de angstgevoelens kwamen terug. De vakantie hebben we eerder afgebroken en we zijn naar huis gegaan. Onderweg bedacht ik me, dat als ik deze deur dichthoud, wat houd ik nog meer achter deze deur? En mijn voornemen was om de angst in de ogen te kijken en op zoektocht te gaan. Zo kwam ik terecht bij een paragnost, meerdere mediums en uiteindelijk bij medium Janneke Leber. Na twee cursussen over intuïtie kwam ik veel dichter bij mijn gevoel. Maar de angst was er nog steeds. Voor mij was het een logisch vervolg om de opleiding mediumschap te volgen. Niet zozeer met als doel medium te worden. Maar om te dealen met de aanwezigheid die ik ervaarde. Lesdag 1 was mijn doel bereikt! Ik maakte kennis met de “andere” wereld en tot mijn verbazing werd de aanwezigheid die ik voelde herkend door andere mensen. Beschrijving van karakter, van bepaalde details van het leven dat geleefd was: het werd herkend! Hoe is het mogelijk?! De jaren daarna ben ik verder gegaan met deze bijzondere reis en heb ik mooie consulten gegeven. Daar is me toch een liefde voor dit vak ontstaan! Daar kan ik niet meer onderuit. Het mooiste dat er is, is om in een consult iemand te kunnen zien en te geven wat diegene nodig heeft of wat nodig is. En een contact tot stand te laten maken tussen een overleden dierbare en een ontvanger: dat is zo magisch & liefdevol!

De troost van een contact en daarbij de bevestiging dat dood niet betekent dat je dierbare weg is; dat gun ik iedereen. De positieve kracht die een boodschap van gene zijde kan hebben op het leven hier en nu, en wat dat voor jou kan betekenen; ook dat gun ik iedereen. En zo heb ik als mens gevonden wat ik voor anderen kan betekenen, waar mijn nieuwsgierigheid, liefde voor communicatie, werk- en levenservaring tot zijn recht komen, namelijk: medium zijn!

Als medium heb ik veel intense rouw gezien bij mijn cliënten. De pijn, de onmacht en ook het niet meer weten hoe verder te leven na een verlies. De enorme kwetsbaarheid van een mens en het vastlopen in het dagelijks leven, maakte dat ik mij verder ben gaan verdiepen in rouw. Wat kan ik nog meer betekenen naast het geven van een consult? Bij Land van Rouw heb ik de post-HBO opleiding Omgaan met Verlies gevolgd, om mij te specialiseren als rouwbegeleider. Zodat ik met jou mee kan lopen als begeleider in jouw proces, met als doel het verlies beter te integreren in jouw leven.